O początkach telenoweli meksykańskiej nie całkiem żartem

Ubiegły tydzień upłynął pod znakiem kinematografii meksykańskiej. We współpracy z Kinem Pod Baraniami i Ambasadą Meksyku w Polsce udało nam się zaaranżować szereg projekcji, prawdziwych filmowych pereł XX wieku. W repertuarze były takie dzieła jak:

Polny kwiat (Flor Silvestre)
Meksyk, 1943

Bugambilia
Meksyk, 1944

Porzucone (Las abandonadas)
Meksyk, 1944

Perła (La Perla)
Meksyk, 1945

Wieśniaczka (Pueblerina)
Meksyk, 1948

Mamy nadzieję, że każdy miał okazję osobiście przekonać się, jaki niesamowity ładunek emocjonalny niosą ze sobą wymienione filmy; to tragiczne romanse przeplatane wątakmi społecznymi z początków historii postrewolucyjnego Meksyku.

Warto w tym miejscu pochylić się nad biografią i twórczośćią Emilio Fernándeza. Ten wszechstronny twórca urodził się w 1903 lub 1904 w El Seco k. Hondo w Coahuili, zmarł w 1986 w Ciudad de Mexico; Był reżyserem, scenarzysta, a także ktorem meksykańskim, syn Kreola i Indianki (stąd przydomek „El Indio”). W 1923, będąc kadetem, wziął udział w kontrrewolucji, osiągnął rangę podpułkownika. Został ujęty i skazany na 20 lat, uciekł do USA, gdzie od 1924 grał liczne role epizodyczne w Hollywood. Po amnestii w 1933 wrócił do kraju. W ciągu dekady zagrał 20 ról, od 1936 pisał też scenariusze. Jako reżyser debiutował autorskim filmem „Wyspa namiętności” (1941); sławę międzynarodową przyniósł mu ciąg melodramatycznych powieści opisujących życie gnębionych przez nędze, zabobony i podziały klasowe wieśniaków meksykańskich, rozpoczęty trzecim w dorobku „Polnym kwiatem” (1943), a tworzony przy decydującym wkładzie wybitnego operatora Gabriela Figueroy. Ich szczytowe osiągnięcie „Maria Candelaria” (1943), zdobyło główne nagrody w Cannes (1946); Ariele-krajowe odpowiedniki Oscarów-przypadły „Porzuconym” (1945), „Zakochanej” (1946), „Perle” (1946 wg. Scenariusza J. Steinbecka), „Rio Escondido” (1947) i „Palomie” (1949). Trzy ostatnie filmy oraz „Maclovia” (1948) i „Źle kochana” (1949) przyniosły też nagrody na festiwalach międzynarodowych Gabrielowi Figueroi. W pierwszej połowie lat 50 wielka nadal aktywność Fernandeza (15 filmów) nie zaowocowała już poza „Siecią” (1953) żadnym osiągnięciem. W latach 60 zajął się głównie aktorstwem, od 1965 także w USA (m.in. Powrót siedmiu wspaniałych, 1966; Lucky Lady, 1975; Pod wulkanem, 1984; Piraci, 1986). Pamiętne stały się role, które powierzył mu S. Peckinpah - sadystycznych potentatów w „Dzikiej bandzie” (1969) (generał Mapach) i „Dajcie mi głowę Alfreda Garcii” (1974). Znany z gwałtowności Fernandez potwierdził ją niejako w realnym życiu: w 1976 został skazany za zabójstwo robotnika rolnego, wcześniej zaś podczas dyskusji strzelił w głowę krytykowi...